In de tijd dat ik op twee kleine kinderen paste, kreeg ik enigszins het idee hoe het was op moeder te zijn. Het is net of de kleintjes aan je vast gekleefd zitten en geen stap verzetten zonder het jou mee te delen. In 5 minuten tijd werd mijn naam wel 50 keer geroepen. ´Mam! Mama! Maham!´
Bij de meerkoeten en futen gaat het precies hetzelfde. De kleine koetjes schreeuwen het hardst, de hele dag door. Pa en Ma staan 24 uur voor ze klaar. De fuut is net zo zorgzaam maar oogt onverschilliger. Hij of zij is meestal te zien op de grote plas. Ze worden zelden dichtbij de woningen gesignaleerd. Zondag hing ik over de brug en observeerde Moeder Fuut met jong. Moeder verdween regelmatig onder water. De kleine kreeg iets panisch over zich: ´Waar is ze nou?´ Als ze naar boven kwam met iets eetbaars in haar snavel, zwom het fuutje in de 4e versnelling naar zijn moeder. Hij trappelde zo driftig met zijn pootjes dat het water achter hem opspatte. Je zag nog net geen rookwolkjes. De moeder stopte het lekkers in zijn snaveltje en dook weer onder. Alles draait bij dieren om eten.
Bij mensenkinderen is dat wat minder. Bij sommige krijg je met de groot mogelijkste moeite één hap naar binnen. Maar verder is er weinig verschil.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten