Een helpende hand

Bob's korte staartje

Ik ging afgelopen woensdag langs de dierenarts met Bob. De wond was keurig geheeld. De assistente haalde de rest van de hechtingen eruit en Bob kon weer op pad. Ik durf hem niet buiten te laten. Ik zal dat niet volhouden want hij staat weer dag en nacht voor de voor- en keukendeur te piepen. Hoe hij zijn staart nu precies is kwijtgeraakt zullen we nooit weten. Het pluimpje moet ergens tussen zijn gekomen en Bob heeft net zolang getrokken tot hij los was. Daarbij is zijn staart in drie stukken gebroken. Waar dat gebeurd is, Joost mag het weten.

Bob's staart

Het herstel van Hans gaat een stuk langzamer. Hij is kortademig, heeft nauwelijks eetlust en is snel geïrriteerd. Hij kan bijvoorbeeld niet tegen harde geluiden en af en toe krijgt hij de zenuwen van Blanche's ADHD-gedrag.

Dank je wel, buurman

Het is daarom extra prettig als je een helpende hand krijgt. De buurman heeft de voorgevel van de woning schoongespoten. Gedurende de winter komt er overal een groene aanslag op. Nu is alles weer wit zoals wit hoort te zijn.

Het terras is een ander verhaal. De ontwerper of uitvoerder van de waterwoningen heeft het terras bedekt met rubberen tegels. Gemaakt van gebruikte autobanden. Als die nat worden gaan ze verschuiven, stinken. Drogen ze op dan krullen ze om. 's Winters zijn ze bedekt door een moslaag en blijven ze tot en met de lente spekglad. De mensen met een koopwoning hebben die ondingen allang verwijderd en er hout voor in de plaats gelegd. Er zijn meer van dit soort makkes aan de woning. Gordijnen kun je nauwelijks ophangen omdat er geen plaats is voor een rail. Architecten houden nauwelijks rekening met bewoners maar kicken op hun concept. Dat vermoeden heb ik. Ik stuur dit fotootje ook naar de woningbouwvereniging met een verzoek om andere tegels.