Nou ja

Blanche Devereaux

Vorige week maandag ging ik langs de huisarts. Zij constateerde een nieuw griepvirus. Het enige dat erop zat was uitzieken. Een week later was er totaal geen verbetering in mijn toestand opgetreden terwijl ik toch, als mantelzorger en dierenvriend, het huishouden draaiende moest zien te houden. De dokter luisterde nog een keer naar mijn longen, daar kraakte nog wat. Ze schreef me een ouderwets penicillinekuurtje voor.

Hans zijn conditie is nauwelijks verbeterd. Eigenlijk is hij nog doodziek. Het kost hem een uur om uit bed te komen. Hij heeft geen eetlust en is geconstipeerd. Dat maakt hem in de omgang, laat ik het netjes zeggen, volkomen onredelijk en prikkelbaar. En, wat ik noem, conflictueus.
Gelukkig komt de dokter morgen langs. Hij moet echt de juiste medicijnen krijgen anders ligt hij dadelijk weer in het ziekenhuis. Laatst liet hij Bob naar buiten maar deed hij de loodzware deur te vroeg dicht. Bob gaf een afschuwelijke schreeuw. Zijn staart zat ertussen. Het arme beest loopt nu rond met grote wonden en is ook net zo chagrijnig als Hans. Terwijl Hans normaal heel voorzichtig is met de huisdieren. Zenuwslopend want als Blanche klem komt te zitten, overleeft ze het niet.

Ik: 'Ik ga zo langs de supermarkt, heb je nog wat nodig?'
HS: Nu ken je me al zo lang, je moet ondertussen wel weten wat ik lekker vind.'
Ik: 'Zou je alsjeblieft een concreet antwoord willen geven. Moet ik nog iets voor je meenemen?'
HS snauwt: 'Ik heb gisteren toch al gezegd dat ik rosbeef en paté op mijn brood wil.'
Ik: 'Dat kan je toch ook normaal zeggen in plaats van naar me te snauwen.'
HS: 'Ik snauw helemaal niet maar jij doet altijd zo moeilijk.'

God, geef me kracht. Dat is toch niet normaal?

De enige die normaal doet is Blanche. Sinds ze hersteld is van haar operatie is ze uitsluitend snoezig en schattig. Een levend speelgoedhondje dat gezellig meeloopt of naast me slaapt.
Laatst las ik dat als je ouder wordt, je nieuwe uitdagingen aan moet gaan. 'Wat doe ik nu met mijn leven', dacht ik, 'ik lig voornamelijk op de bank, elke dag is hetzelfde.' Toch is dat niet waar. De aanschaf van Blanche was een enorme uitdaging. Totaal buiten mijn comfortzone. Mooi dat ik een volleerd hondenbaasje ben geworden.
Gisteren was ze bij mij in de slaapkamer en besloot naar boven te gaan. Naar de keuken waar Hans zat. Ik deed de deur voor haar open en daar ging ze. Razendsnel de trap op. Ik moet er elke keer om lachen. Waarom is het zo komisch, dacht ik. Omdat het er zo zelfstandig uitziet. Ze is wel klein maar overwint elke dag weer nieuwe obstakels.