De druppel

Bob, nog met staart

De dag begon redelijk. Blanche stond al vroeg bij de voordeur te piepen en ik had ook wel zin in een fikse wandeling. Ik heb zowat een maand op bed gelegen met verschillende griepvirussen. Lekker naar buiten, even over de oude vuilnisbelt lopen die tegenwoordig het Diemerpark heet. Aan het eind van de straat realiseerde ik me dat ik mijn mobiel niet bij me had. Je weet maar nooit wie je tegenkomt, vooral als er een dikke mist hangt en je loopt moederziel alleen. Er wil weleens een potloodventer uit de struiken springen. Fotootje nemen en 112 bellen.

Ik had geen zin om terug naar huis te gaan en waagde het er maar op. Gelukkig was het park vol met joggers, dames van mijn leeftijd dus ongevaarlijk. Blanche en ik liepen heuvel op, heuvel af. Ik laat haar altijd los en ze volgt me op de voet.
De zon begon door te breken en ik voelde de behaaglijke warmte van de lente. Wij hadden nog lang geen zin om naar huis te gaan en hielden een koffiepauze in Bagels & Beans. Daar zaten allerlei bekende Nederlanders zoals Candy Dulfer die zeer gecharmeerd was van Blanche.
Daarna deden we wat boodschappen bij de Vomar. 'Blanche, in de tas', zei ik en ze sprong gehoorzaam in de tas. Alleen haar kopje stak er nog uit. Met de kruidenierswaren liepen we langzaam naar huis. Nog even dralen bij het water. Ik kwam de buurman nog tegen die bevestigde dat de kuikens in zijn drijftuintje uit het ei waren gekropen. Moeder en kroost waren de wijde wereld in gezwommen.

We kwamen thuis waar Hans opgewonden riep: 'Er is iets met Bob zijn staart.' 'Wat dan?' 'Kijk maar, het is helemaal mis.' Bob liep door de gang met nog een halve staart. Het restje hing aan een soort draadje los. Het zag er afschuwelijk uit, een beeld dat je alleen in nachtmerries tegenkomt. Ik pakte de poezentas en met de hulp van Hans kreeg ik Bob in de tas. Dat is altijd een drama. Ik rende naar de tram en toen ik eenmaal op een stoel zat, barstte ik in snikken uit. Het was net of alle ellende van de laatste maanden naar buiten kwam. Het arme beest.
Ik huilde nog steeds toen ik bij de dierenarts naar binnen ging. Ze nam me gelijk apart en bekeek de situatie. Volgens haar was hij waarschijnlijk ergens achter blijven hangen. De staart was doormidden gescheurd. Bob moest gelijk geopereerd worden.

In een soort shock ging ik naar huis. Zo'n potje huilen lucht wel op. Mijn god, wat een ellende.
De dierenarts belde net en zei dat de wond was schoongemaakt en gehecht. Ik kan hem vanmiddag ophalen. Hij moet voorlopig binnen blijven met pijnstillers, anti-biotica en een kraag om. Hij heeft nog maar een halve staart, onze mooie Bob.
Het is maar een huisdier maar het hakt er toch behoorlijk in.