Mededogen

Een dag na zijn amputatie wilde Bob alweer naar buiten. Hij mag een luchtje scheppen op het terras.

Ik begrijp het wel. HS heeft een hele slechte conditie en na 55 jaar roken is hij abrupt gestopt. Dat uit zich in angsten. 'Je maakt die champignons toch wel goed schoon. Van die stukjes aarde kan je dood gaan.' 'Heb je die kip wel lang genoeg gebakken. Levensgevaarlijk te lage temperaturen.'
En dan elk deprimerend artikel uit de krant voorlezen. 'Moet je nu horen wat Poetin nu weer heeft gezegd.'
Laat ik het zo stellen, op elke slak wordt zout gestrooid waarbij dan zeer dwingend mijn naam wordt geroepen. 'HETTIE!, geef je die hond wel te eten, ze zit de hele tijd te bedelen.'

Als ik in balans ben, weet ik dat ik het langs me heen moet laten glijden. Niet in discussie gaan, geen munitie verstrekken. Vooral als hij zegt: 'Die Le Pen heeft toch wel een beetje gelijk.'
Door de toestand met Bob's staart was ik natuurlijk totaal van de kaart. Gevolg; hakketakkerige discussies die me uitputten. We lijken op twee drenkelingen die elkaar uit paniek onder water duwen.
Angst, boosheid en dan schuldgevoel. Heel ongezond.

Om de situatie te keren heb ik gisteravond wat hoofdstukken uit het boekje Mindfulness gelezen want, zou dr. Phil zeggen, somebody's got to be the hero. Als er paniek in de tent heerst, moet er iemand kalm blijven. Alleen al door de teksten te lezen kalmeer ik.

Het is onmogelijk om alle oefeningen van Thich Nhat Hanh letterlijk over te nemen. Je zou een soort monnik moeten zijn. Bijna een heilige. Elke situatie treed je, als het aan Hahn ligt, met een glimlach tegemoet. Dat doet me dan weer denken aan de Positivo's van Van Kooten en De Bie. Het streven is om elke handeling met opperste concentratie uit te voeren. Of het nu eten is, iemand bellen, de afwas doen of naar je werk gaan.
Hanh geeft korte aandachtsversjes die Gatha's genoemd worden.

Je wordt wakker en doet je ogen open:

Ik word wakker en glimlach
Er liggen 24 gloednieuwe uren voor me
Ik beloof elk moment volop te leven
en te kijken naar alle wezens met ogen vol mededogen.

Over onze situatie schrijft Hanh:

We zijn als een boot die de oceaan oversteekt. Als de boot in een storm terecht komt en iedereen in paniek raakt, zal de boot omslaan. Maar als er één persoon is die kalm blijft, kan hij de anderen inspireren om kalm te blijven. Dan is er hoop voor iedereen aan boord.
Hij voegt eraan toe: Wie is die persoon die in een noodsituatie kalm kan blijven? Dat zijn wij allemaal. We rekenen op elkaar.

In mijn geval kan ik alleen op mijzelf rekenen, wil ik overleven. Een ander kan ik niet veranderen.

Ik adem in en keer terug naar het eiland in mezelf.
Er staan prachtige bomen op dit eiland.
Er stromen beken met koel water.
Er zijn vogels, er is zon en frisse lucht.
Ik adem uit en ik voel me veilig.

Nu maar hopen dat mijn kalmte afstraalt op de rest van de familie. Je kunt niet boos worden op een blinde omdat hij niet kan zien, zeg ik altijd. Mededogen werkt beter.